Portugal

Minholiday!

Afspraak om 13 uur in de luchthaven van Porto. Een mooie stad maar wij zijn op zoek naar het natuurschoon van de Portugese Minho. En er is geen betere plaats om daar ten volle van te genieten dan vanuit de eco-lodge in Ponte da Barca. Joëlle en Dirk zijn 2 Vlamingen die het zichzelf hier heel knusjes hebben gemaakt en zo lief zijn om hun paradijsje te delen met een bende Bootzers. Dus laat alles los, smijt jezelf in het zwembad of sip van je aperitief onder de druivenranken. De vakantie is begonnen, yeah baby!

Terraskes doen

Hoe verleidelijk het zwembad ook lonkt, we zijn hier niet gekomen om heel de dag op ons lui gat te liggen, toch? Laten we maar meteen bewijzen dat de Minho een zalige streek is om in te wandelen. Dat doen we met een wandeling van zo’n 13 kilometer in de buurt van Porta Cova. Een piepklein dorpje van 2 straten groot maar des te charmant. De wandeling voert ons langs de terras-hellingen van de Penada berg. Al snel krijgen we de kans om het eerste zweet van ons gelaat te spoelen bij een riviertje. Dat ze hier heel ingenieus over landbouw hebben nagedacht blijkt uit de vele terrassen, irrigatiekanalen en stevige graanschuren. Het lijkt wel een themapark voor wandelaars. Langs de bergwand volgen we het pad langs vreemde granieten rotsblokken richting de gletsjer vallei van de Serra da Peneda. De gletsjer is helaas niet meer (al duizenden jaren geleden gesmolten, je zou voor minder in deze hitte) maar boetseerde wel de vallei tot het wandelparadijsje van vandaag. Bij het plaatsje Chá krijgen we een mooi zicht over de Minho en de Branda’s die we zullen passeren. Een Branda stel je jezelf best voor als een fotogenieke schuilplaats voor mens en dier tussen de weiden. Of als een ideaal picknickplaatsje. De weg volgt de bergflank terug naar Porta Cova waar de sympathieke oudjes ons vriendelijk opnieuw verwelkomen. Niet omdat ze allemaal Alzheimer hebben, maar omdat ze hier wel wat wandelaars gewoon zijn.

Canyoning in de kloof van de rio Froufe

Vandaag gaan we nog wat grenzen en water verleggen op een spannende Canyoning in de kloof van de rio Froufe. Je gaat stroomafwaarts de rivier door afwisselend met radicale sprongen en rustig zwemmen. Bij wie het water letterlijk of figuurlijk koudwatervrees heeft, vindt altijd een uitweg, via slides of rappel en een goede begeleiding geraken we er altijd! De wetsuits zorgen er niet alleen voor dat we er enorm sexy uitzien maar ook dat we veilig en warmpjes de rivier kunnen trotseren.

Oh what a thing to do and it was all yellow

Coldplay heeft er een liedje van gemaakt. Zo mooi zijn de “gele bergen” hier! Wij verkiezen de Portugese naam “Serra Amarela”, dat klinkt poëtischer en ‘poëtisch’ voel je je zeker als je langs de vele gele bloemen in dit landschap stapt.
De GR 34 loopt hier in een lus door de bergen. We spreiden deze route van 35 km over 2 wandeldagen. Het hoogtepunt ligt op 1364 meter in Louriça. Maar voor het zover is, wandelen we door een smalle vallei en langs vergane landbouwterrassen waar de mais van vroeger plaats heeft gemaakt voor een soort netelige heide (wildplassers wezen gewaarschuwd!). Het landschap begint nu meer op de schotse highlands te lijken, maar minder nat en een pak warmer! Als we het dorpje Germil naderen beginnen we toch een hongerke te krijgen. De wilde tijm die hier weelderig groeit en onze neusgaten kruidt, zal er wel voor iets tussen zitten. Of we verlangen al opnieuw naar de kookkunsten van onze gastheer Dirk, kan ook. We nemen een verdiende pauze in Cutelo, een cute klein landbouwersdorpje.
We trekken terug de bergen in. Tussen de velden en stenen schuilhutten door vinden we onze weg naar de Vilarinho Dam, het eindpunt van vandaag. We steken een punaise in de kaart op deze plaats, zodat we morgen weten waar we moeten starten. Want het eten, het zwembad en de comfortabele lodges wachten!

Het verdronken dorp

Het dorp Vilarinho da Furna is tegenwoordig niets meer dan wat granietstenen die grotendeels onder water liggen. Ideaal voer voor een griezelige Netflix-serie, maar wij laten dit spookdorp liggen en trekken opnieuw de bergen in. Op onze tocht zien we verschillende ruïnes van stallen, boerderijtjes en stenen muren… als ze niet te goed verstopt zijn onder het struikgewas tenminste. Rond de middag bereiken we het hoogste punt, de Louriça. Het uitzicht steken we in onze rugzak en vanaf nu gaat het enkel maar bergaf richting Hermitage, het startpunt van gisteren. Daar sleuren we onzelf, moe maar tevreden, de auto’s in. Het enige dat onze benen nu nog kan redden is een stevige maaltijd, een stevig plonske en een stevig drankje. 3x Check!

Surf’s up budez!

Haal je Hawaiian shirt of bloemetjesbikini boven en smeer neem een dubbele laag zonnecrème mee zodat je de overschot op je plank kan smeren om extra smooth door het water te glijden.
Na een stuk op 100 keer in slowmotion uit de zee te stappen terwijl je het water uit jouw blonde lokken nonchalant maar met een coole move tegen de Bootzer achter jou hebt gesmeten, zit de surf er up!
In de namiddag bezoeken we het kusstadje Viana De Castelo. Of we blijven heel de namiddag chillen met een cocktail in de hand op het strand, da’s ook plezant!

Eindigen in de Minho in Majeur!

Vandaag maken ook wat tijd voor een bezoek aan Ponte da Barca. Vanuit ons logies is het een achttal kilometer wandelen tot in het gezellige stadscentrum. We picknicken aan de rivier en dan is er nog even tijd om de markt, de tuinen, de kleine binnenstad, de terrasjes aan het water, ...te verkennen. In de late namiddag gaan we kayakken op de Lima rivier stroomafwaarts richting Ponte de Lima. De vakantie afsluiten doen we op gepaste wijze aan de toog (of poolside) bij Dirk en Joëlle.

Thuis is het ook gezellig

Hoewel niet zo gezellig als hier, maar helaas is de tijd van gaan gekomen.We zwaaien nog een laatste keer naar ons gastgezin en tuffen langs de bergen, de rivier en de zee terug naar de luchthaven. Thuis vertellen we overvloedig over deze onbekende streek in Portugal en zijn blij dat we deze 'op zijn Bootz' hebben leren kennen.