Kirgizië

Vertrek - Bishkek - Check!

Een ideetje om Bootzers die van de opwinding niet kunnen slapen, bezig te houden: leer eens twee nieuwe talen - Kirgizisch en Russisch - en het cyrillische alfabet op één nacht. We landen pas de volgende ochtend in de hoofdstad Bishkek, tijd genoeg om je talenknobbel te masseren! жакшы ийгилик! Veel geluk!

People in da mix

Bishkek is zoals de betere beshbarmak (het nationaal gerecht hier); een smakelijke mix van kleuren en geuren. Omringd door een veelvoud aan volkeren bezoeken we het centrum met zijn marktjes, parken en statische regeringsgebouwen. ‘s Avonds proberen we die beshbarmak en wagen we ons aan onze eerste koumis of bozo. Bij wie paardenmelk of gekookt graan niet meteen een dorstje doet opkomen … er is ook wodka! Letterlijk overal … wodka! Ура! (gezondheid)

De hemelse bergen

Tien Shan, een poëtisch klinkende bergketen die met 2500 km dubbel zo lang is als de Alpen. En we zitten er meteen volle bak in! Een korte tussenstop geeft ons wat tijd voor een bezoek aan de Burana-toren, een grote minaret in de grote stad Balasagun (disclaimer: de stad is helaas volledig verwoest, op die toren na). Het Tien Shan-gebergte is het decor voor onze eerste acclimatisatietrekking. Onze zware bagage vertrouwen we toe aan de paarden. Deze vormen samen met onze gids, de kok en de paardendrijvers onze karavaan door de bergen. De Shamsi-rivier laat ons de bergen omhoog kronkelen langs groene weiden en sparrenbossen. Wandelaars zijn hier heel zeldzaam, bruggenbouwers blijkbaar nog meer? Af en toe moeten we dus een rivier doorwaden. Bootzers met koudwatervrees, wees gewaarschuwd! ‘s Avonds knappen we op bij een rondje koumis voor ons tentenkamp. Al dan niet in combo met ayran-yoghurt of wodka. Blending in with the locals heet dat dan.
We zijn nu al goed op weg en zetten deze trekking verder op dag 4 en 5.

Joe de Joert

We blenden nog wat verder met de locals en maken de komende 3 dagen kennis met: het nomadenleven zoals het is - paarden melken, kuddedrijven en de kachel van onze joert aansteken met drollen. De cultuurschok overvalt én bevalt ons wel.

De Shamsi-pas is met zijn 3570 meter het hoogtepunt van dag 1. Daar zijn we zo’n 6 uur zoet mee. Steeds met de blik op de besneeuwde toppen en de voeten op het groene gras. Opgelet voor de bruine plekken in het gras! Als je met je voet op zo’n bruine plek trapt, sta je ofwel in een grote vlaai of op een marmot. Beiden zijn in overvloed aanwezig. De marmot ga je al snel gemakkelijk herkennen aan zijn fluitende alarmroep (dat doen drollen niet). Als je dan toch met je schoen in zo’n vlaai stapt, weet dan dat je deze regelmatig kunt afspoelen aan een rivier. Slapen doen we in tenten of joerten naargelang de beschikbaarheid.

Dag 4: 18 km
Dag 5: 21 km

Het Euro Song-Kulmeer

Slapen in zo’n joert viel zo goed mee dat we met wat tegenzin opstaan. Na de koffie (even geen koumis meer please) stappen we in het busje voor een fijne doch lange (5 uur) rit via Kochor en in the middle of nowhere. Vijf uur die we kunnen overbruggen door in het Kirgizisch af te tellen van 18.000 naar nul terwijl we het Song-Kulmeer naderen. Aan het prachtige meer mogen we opnieuw onze benen strekken. Wie wil, kan de benen ook even sparen - ten nadele van het achterwerk - voor een tochtje te paard (optioneel voor ~ €6/uur). We overnachten in joerten en genieten van de rijk gevulde tafels die ons opwachten.

♬ De wielen van de bus gaan vierkant en vierkant ♬

We verlaten het hoge Song-Kulmeer om een hobbeltochtje per bus te maken. Op de bergpas krijgen we nog een laatste mooi zicht en zuchten we eens heel diep van contentement. Hobbelbaantjes brengen ons dichter en dichter bij Osh, ons startpunt van de volgende trekking dat op ~2 dagen rijden ligt. We brengen vandaag een hele dag al rijdend, zingend en mijmerend over een betere wereld door. De weg wordt gelukkig stilaan beter maar het is toch eens wat anders dan stilstaan op de Brusselse Ring, dat is het minste dat je over deze rit kan zeggen. We overnachten in de watten waar de gastvrouw van de knusse guesthouse in Kazarman, een oud goudmijnstadje, ons heel de avond heeft ingelegd.

Hard art

Vandaag geen uren rijden want we gaan een museum bezoeken. Eentje van 4000 jaar oud! Op een klein uurtje rijden en drie uur wandelen van Kazarman ligt Saimaluu Tash. De naam betekent ‘stenen met een patroon’. Een understatement als je het harde werk van de lokale tekenacademie weet te appreciëren. Hier, hoog op een eenzaam bergplateau op 3200 m, liggen naar schatting 11.000 rotstekeningen verspreid over de hellingen van twee gletsjers. De rotstekeningen, die op glanzende basaltstenen zijn geëtst, dateren van ca. 2000 v.Chr. en misschien zelfs nog eerder. Het zijn waarschijnlijk offergaven die vanuit de valleien naar deze plek zijn gebracht. Ze werden lang als heilig beschouwd en ze werden bezocht door sjamanen. Genoeg hocus pocus om lekker van te slapen. Dat doen we vanavond opnieuw in Kazarman.

Vandaag 6 u. wandelen.

Bazaar

Er zit nog serieus wat poeier in ons busje. Het brengt ons over de Kaldama-pas (waar zit die panorama-modus van je gsm weer?) naar Jalal-Abad waar we even stoppen om de bus én onze magen te voeden. In de loop van de namiddag komen we aan in Oš, vooral bekend om zijn 'bazaar', niet te verwarren met het Belgische 'Bazart'. Het is al 2000 jaar de place to be voor gedroogde vruchten, vers fruit, exotische kruiden, vers brood, typische hoeden (souvenirtje?) en - nog geen 2000 jaar - tweedehands telefoons. We nemen onze tijd om te genieten van de drukte en het volk om ons heen. Om te compenseren voor de eenzaamheid op onze volgende trekkings. Nog iets om te koesteren is de overnachting in een hotel.

Alay, hup met de geit!

In het putteke zuiden van Kirgizië ligt Sary Mogol (3000 m), waar ons een lekkere, huisbereide lunch wacht. Is het trouwens al niet te lang geleden dat we nog wat koumis dronken? Ik dacht het wel! Met al die paardenkracht van de koumis galopperen we vrolijk deze 6-daagse op gang tot en met dag 15. We wandelen zo’n 11km, stijgen hierbij 314 meter en dalen er 45. Vanavond slaan we onze tenten op rond ~3230 hoogtemeters aan de voet van de Jiptick-pas (4185 m), in tenten of joerts. Met onze camera’s op het zuiden gericht, zien we, op de grens met Tadzjikistan, de ronduit indrukwekkende Manas Peak (in het verleden nog Lenin Peak) liggen, één van de big ones van het Pamir-gebergte die samen met zijn buren de volgende dagen onze horizon zal domineren.

This is it!

De voorbije dagen kreeg je al een fantastische reis en we zouden nu al naar huis kunnen gaan. Maar Bootz zou Bootz niet zijn moesten we niet nòg verder gaan! Er wachten ons 75 km overweldigend waanzinnig fenomenaal buitengewoon extraordinair wandelplezier! De volgende vijf dagen maken we een lus door het Alay-gebergte, telkens met overnachting in joerten en/of homestays (voor alle zekerheid nemen we ook tenten mee). Er zijn maar weinig plaatsen ter wereld waar het contrast tussen het intense groen van de glooiende weiden en de beboste valleien enerzijds en de besneeuwde, ruwe Pamir-pieken anderzijds zo mooi is. Rode aarde, lichtbruin gekleurde rotsformaties, pikzwarte stenen en kabbelende beekjes geven deze regio een enorme diversiteit.

De hoogtepunten, zowel letterlijk als figuurlijk, op ons pad zijn: de Jiptick-pas (4185 m), Kojokelen (het enige dorp langsheen onze trekking, dus als je eens niet met een Bootzer wil praten én je Kirgizisch up to date is … make some friends!), de passen Sary-bell (3100 m) en Koshmoinok (3223 m). De mooiste en ook pittigste pas houden we tot het eind: de Sary Mogol (de top, niet het dorp) ligt op 4306 m en bij mooi weer hebben we hier het allermooiste zicht op het Pamir-gebergte en de talrijke blauwe meren onder ons. Echt wel een absolute top-trekking bij Bootz dit!

We fluisteren nog enkele lieve woorden in de oren van onze paarden en nemen vervolgens afscheid. We ruilen de real deal in voor de paardenkracht van een 4x4 en cruisen door de indrukwekkende vallei die ons naar Sary Mogol brengt. Vandaar rijden we nog een uur over zandwegen naar het joertenkamp aan het Tulpar Ko-meer. Het is genieten van de rustige omgeving in dit prachtig merengebied.
We slapen 1 nacht in een guesthouse, de overigen nachten in tenten en/of joerts.

Dag 11: 16 km - 931 m stijgen en 1148 m dalen
Dag 12: 23 km - 1094 m stijgen en 1298 m dalen
Dag 13: 12 km - 535 m stijgen en 856 m dalen
Dag 14: 10 km - 1210 m stijgen en 12 m dalen
Dag 15: 14 km - 716 m stijgen en 1058 m dalen

No rest for the wicked

... want de derde trekking komt eraan. Met beperkte bagage (max. 5 kg) gaan we op stap naar kamp 1 van Manas Peak. Via het basiskamp (3600 m), Achik-Tash genaamd, klimmen we metertje voor metertje omhoog. We doorkruisen een grote vlakte en beginnen aan de klim die ons naar een pas op 3800 m brengt. Nu we al een paar keer de 4000 m gepasseerd zijn, zijn we perfect geacclimatiseerd om nog een beetje hoger te trekken. Bovendien zijn onze kuiten al verdubbeld in omvang en leven we op een dieet van uitsluitend koumis. De natuur wordt steeds indrukwekkender en alle kleuren van de regenboog passeren hier de revue.

Eeuwige sneeuw en je eeuwige Bootzbuddies bepalen je uitzicht voor de komende dagen. We zijn afgesneden van de buitenwereld, onze telefoons liggen er werkloos bij. Vanaf kamp 1 (op 4400 m) zijn de andere reizigers die we ontmoeten meestal alpinisten die Manas Peak, een zevenduizender, willen bedwingen. Het is echt wel bijzonder om als wandelaar de collegiale sfeer hier te kunnen opsnuiven. Wandelaars unite! De zevenduizender laten we links liggen en wij trekken naar Peak Yuhina (5100 m). Deze kleinere bergbroer biedt een fantastisch uitzicht op de Manas Peak en omgeving. We voelen ons even heel klein in iets heel groots en kunnen op dit moment de wereld aan! Ik zeg het er nu al bij, vergeet niet naar adem te happen bij het zien van al dat moois. Fingers crossed op mooi weer natuurlijk!

Tijdens de afdaling terug naar het joertenkamp spotten we kuddes yaks, best wel een indrukwekkend zicht. Op dag 18 genieten we nog een laatste dag van deze prachtige, kleurrijke wereld en laten dan onherroepelijk het hooggebergte achter ons. Via het basiskamp wandelen we naar het Tulpar Ko-meer waar we bij het joertenkamp een late lunch nemen. ‘t Is mooi geweest! Wat zeg ik? Het is fe-no-me-naal geweest!!! Na een korte rit zijn we terug in Sary Mogol, waar we bekomen van de inspanning en de hoogte in een gastvrije homestay.

Dag 16: 16 km - 900 m stijgen
Dag 17: 8 km - 716 m stijgen en 716 m dalen
Dag 18: 15 km - 900 m dalen

Ik zeg u geen vaarwel

De laatste kans om naast je favoriete Bootzer in het busje te kruipen dat ons naar Oš brengt. Hier krijgt iedereen de tijd om emotioneel afscheid te nemen van 19 dagen écht reisgevoel. We kruipen in het vliegtuig dat ons in no time naar Bishkek brengt en ‘s avonds wacht ons het laatste avondmaal … met koumis! Ypa!

Of wel

Je hebt wat bergen in je Bootzhart gestoken, dus dat is er ook niet kleiner op geworden. Met dat groot hart neem je afscheid van je reisgenoten. Foto’s kunnen niet beschrijven wat je hebt gevoeld, maar we willen ze toch heel graag zien! Stuur ze naar info@bootz.be en vul er ons hartje mee.